- Pobierz link
- Inne aplikacje
Śledzie, obok karpia, stanowią istotny element polskiego, świątecznego stołu. Podaje się go w formie marynowanych płatów, w oleju, śmietanie, majonezie oraz ukrywające się w warzywnych sałatkach.
Jednak chyba niewiele osób potrafi wyobrazić sobie wigilijny stół bez śledzia, ryby, która pływa w wodach strefy chłodnej oraz umiarkowanej. Początkowo spotkać można go było w północnych
wodach Oceany Spokojnego, później jednak również w Atlantyku, a później w innych północnych morzach, w tym w Bałtyku. Oczywiście śledzie te różnią się między sobą pewnymi cechami, które wytworzyły się w wyniku przystosowywania się ryb do warunków, w jakich przyszło im żyć.
Nazwy śledzi, które znamy z rynku, pochodzą od miejsca ich występowania, tarła oraz żerowania.
Jak sama nazwa wskazuje to śledzie pochodzące z Pacyfiku, głównie wzdłuż Ameryki północnej, ale również wzdłuż wybrzeży Azji. Jest to ryba, która występuje w kilku rasach. Charakteryzuje się tym, że jest długa, jednak nie przekracza 40 centymetrów.
To podgatunek śledzia występujący w północnym Atlantyku. W Polsce najpopularniejsze sa śledzieislandzkie oraz norweskie. Długość tych ryb wynosi od 30 do 40 centymetrów, chociaż zdarzają się również większe osobniki.
Śledzie bałtyckie są niewielkie, zwykle nie przekraczają 20 centymetrów długości. W postaci surowej sprzedaje się ich niewiele. Zwykle zostają zakonserwowane na wiele sposobów.
Przechowywanie w solance to najpopularniejszy sposób konserwowania surowych śledzi. Do solenia najlepiej nadają się okazy duże, czyli śledzie atlantyckie. Dzięki zastosowaniu soli nie tylko zostają zabezpieczone przed zepsuciem, ale również nabierają charakterystycznego smaku i zapachu. Śledzie solone wykorzystuje się do przygotowywania marynat i konserw.
To młode, tłuste śledzie pochodzące z połowów dalekomorskich. Różnią się od Matiesów mocą zasolenia. Używa się do ich konserwowania mocno stężonej solanki.
Wędzenie śledzi to również popularny sposób konserwacji. Mamy dwa sposoby wędzenia, na gorąco lub na zimno. Wędzenie na gorąco polega na wędzeniu w dymie o temperaturze około 100 stopni, przez krótki czas. Ryby po uwędzeniu nadają się od razu do spożycia, jednak ich trwałość jest krótsza, niż w przypadku wędzenia na zimno.
Do śledzi wędzonych na gorąco należą Piklingi, które wędzi się w całości, niekiedy z głową, a niekiedy filetowane i bez głowy.
Wędzenie w zimnym dymie trwa dłużej, jednak tak uwędzone ryby można nie tylko dłużej przechowywać, ale również zjadać na surowo, ugotowane lub usmażone.
Do śledzi wędzonych na zimno należą Kipery, które w handlu można dostać w formie filetów, świeżych lub mrożonych. Można je jeść na surowo, piec, albo przygotowywać z nich pasty.
Śledzie to bogate źródło białka, witamin i mikroelementów. Zawierają przy tym stosunkowo niewiele kalorii. Mimo że są rybami tłustymi, to zawierają wielonienasycone niezbędne kwasy tłuszczowe (WNKT), które są korzystne dla naszego zdrowia. Śledzie wspomagają odporność, wpływają korzystnie na układ krążenia oraz wzmacniają układ kostny. Dzięki zawartości witamin działają przeciwmiażdżycowo. Zawierają komplet witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (A, D, E, K) oraz witaminy z grupy B i witaminę C. W śledziach znajdziemy również mikroelementy (wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, sód i cynk).
Kaloryczność śledzi oraz zawartość białka i sodu zmienia się w zależności od sposobu przygotowania ryby. Najmniej kaloryczne są śledzie świeże, które zawierają jedynie 90 kcal w 100 g produktu. Najbardziej kaloryczne są śledzie w oleju, których kaloryczność w 100 g dochodzi nawet do 350 kcal. Najwięcej białka zawierają śledzie w oleju, nieco mniej Piklingi, a najmniej śledzie solone. Jednak one zawierają z kolei najwięcej sodu. Najzdrowsze zawsze pozostają świeże śledzie.
Zaczynamy od przygotowania zalewny. W garnku gotujemy około 10 minut wodę z octem, z pokrojoną w plasterki cebulą oraz z przyprawami. Marynatę studzimy. Filety śledziowe myjemy, suszymy i kroimy na mniejsze kawałki. Do słoików wkładamy śledzie i zalewamy marynatą. Trzymamy w lodówce przez 3-4 dni.
Śledzie marynowane możemy wykorzystać na wiele sposobów. Możemy je zjeść same z dodatkiem pieczywa, przygotować z nich śledzie po kaszubsku, z jogurtem, ze śmietaną lub wykorzystać do przygotowania sałatek.
Jednak chyba niewiele osób potrafi wyobrazić sobie wigilijny stół bez śledzia, ryby, która pływa w wodach strefy chłodnej oraz umiarkowanej. Początkowo spotkać można go było w północnych
wodach Oceany Spokojnego, później jednak również w Atlantyku, a później w innych północnych morzach, w tym w Bałtyku. Oczywiście śledzie te różnią się między sobą pewnymi cechami, które wytworzyły się w wyniku przystosowywania się ryb do warunków, w jakich przyszło im żyć.
Nazwy śledzi, które znamy z rynku, pochodzą od miejsca ich występowania, tarła oraz żerowania.
Śledź pacyficzny
Jak sama nazwa wskazuje to śledzie pochodzące z Pacyfiku, głównie wzdłuż Ameryki północnej, ale również wzdłuż wybrzeży Azji. Jest to ryba, która występuje w kilku rasach. Charakteryzuje się tym, że jest długa, jednak nie przekracza 40 centymetrów.
Śledź atlantycki
To podgatunek śledzia występujący w północnym Atlantyku. W Polsce najpopularniejsze sa śledzieislandzkie oraz norweskie. Długość tych ryb wynosi od 30 do 40 centymetrów, chociaż zdarzają się również większe osobniki.
Śledź bałtycki
Śledzie bałtyckie są niewielkie, zwykle nie przekraczają 20 centymetrów długości. W postaci surowej sprzedaje się ich niewiele. Zwykle zostają zakonserwowane na wiele sposobów.
Śledzie solone
Przechowywanie w solance to najpopularniejszy sposób konserwowania surowych śledzi. Do solenia najlepiej nadają się okazy duże, czyli śledzie atlantyckie. Dzięki zastosowaniu soli nie tylko zostają zabezpieczone przed zepsuciem, ale również nabierają charakterystycznego smaku i zapachu. Śledzie solone wykorzystuje się do przygotowywania marynat i konserw.
Matiesy
Matiesy to najpopularniejsze w Polsce śledzie solone. Są to młode, tłuste okazy, bez ikry i mlecza, które mają delikatne i smaczne mięso. Łowi się je zwykle wczesną wiosną u wybrzeży Wysp Szetlandzkich oraz na wschodnim wybrzeżu Szkocji. Konserwowane są w delikatnej solance.Uliki
To młode, tłuste śledzie pochodzące z połowów dalekomorskich. Różnią się od Matiesów mocą zasolenia. Używa się do ich konserwowania mocno stężonej solanki.
Śledzie wędzone
Wędzenie śledzi to również popularny sposób konserwacji. Mamy dwa sposoby wędzenia, na gorąco lub na zimno. Wędzenie na gorąco polega na wędzeniu w dymie o temperaturze około 100 stopni, przez krótki czas. Ryby po uwędzeniu nadają się od razu do spożycia, jednak ich trwałość jest krótsza, niż w przypadku wędzenia na zimno.
Do śledzi wędzonych na gorąco należą Piklingi, które wędzi się w całości, niekiedy z głową, a niekiedy filetowane i bez głowy.
Wędzenie w zimnym dymie trwa dłużej, jednak tak uwędzone ryby można nie tylko dłużej przechowywać, ale również zjadać na surowo, ugotowane lub usmażone.
Do śledzi wędzonych na zimno należą Kipery, które w handlu można dostać w formie filetów, świeżych lub mrożonych. Można je jeść na surowo, piec, albo przygotowywać z nich pasty.
Składniki odżywcze śledzi
Śledzie to bogate źródło białka, witamin i mikroelementów. Zawierają przy tym stosunkowo niewiele kalorii. Mimo że są rybami tłustymi, to zawierają wielonienasycone niezbędne kwasy tłuszczowe (WNKT), które są korzystne dla naszego zdrowia. Śledzie wspomagają odporność, wpływają korzystnie na układ krążenia oraz wzmacniają układ kostny. Dzięki zawartości witamin działają przeciwmiażdżycowo. Zawierają komplet witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (A, D, E, K) oraz witaminy z grupy B i witaminę C. W śledziach znajdziemy również mikroelementy (wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, sód i cynk).
Kaloryczność śledzi oraz zawartość białka i sodu zmienia się w zależności od sposobu przygotowania ryby. Najmniej kaloryczne są śledzie świeże, które zawierają jedynie 90 kcal w 100 g produktu. Najbardziej kaloryczne są śledzie w oleju, których kaloryczność w 100 g dochodzi nawet do 350 kcal. Najwięcej białka zawierają śledzie w oleju, nieco mniej Piklingi, a najmniej śledzie solone. Jednak one zawierają z kolei najwięcej sodu. Najzdrowsze zawsze pozostają świeże śledzie.
Jak zrobić najprostsze śledzie marynowane?
Na słoik marynowanych śledzi będziemy potrzebowali:
- 6 płatów śledziowych
- 3 cebule
- 1 łyżka cukru
- ½ szklanki octu
- ½ szklanki wody
- Pieprz w ziarnach
- 1-2 listki laurowe
- Ziele angielskie
Zaczynamy od przygotowania zalewny. W garnku gotujemy około 10 minut wodę z octem, z pokrojoną w plasterki cebulą oraz z przyprawami. Marynatę studzimy. Filety śledziowe myjemy, suszymy i kroimy na mniejsze kawałki. Do słoików wkładamy śledzie i zalewamy marynatą. Trzymamy w lodówce przez 3-4 dni.
Śledzie marynowane możemy wykorzystać na wiele sposobów. Możemy je zjeść same z dodatkiem pieczywa, przygotować z nich śledzie po kaszubsku, z jogurtem, ze śmietaną lub wykorzystać do przygotowania sałatek.
Kilka przepisów z wykorzystaniem śledzi znajdziesz poniżej:
- Śledzie w majonezie
- Śledzie w śmietanie z cebulką i jabłkami
- Śledzie po kaszubsku na leniwo
- Sałatka śledziowa z buraczkami
- Sałatka śledziowa warstwowa
- Sałatka śledziowa z zielonym groszkiem
- Śledzie Reginy
- Sałatka śledziowo-ziemniaczana
- Śledź w oleju